De eetzaal

"Ik woon hier 2 jaar.. sinds mijn 14de," zei Alice en nam een slokje van haar drinken. "And oh-my-gosh, I love your accent!" zei ze vrolijk.

Elainalyn knikte even bedenkelijk. Had ze daar wel zin in? "Het zou wel een optie kunnen zijn, dat kerkhof daar is echt prachtig." Ze knikte weer. "Ja, ik denk dat we wel weer even naar het graf zouden kunnen gaan, binnenkort." Ze nam een slok van haar koffie. Warm. Daarna keek ze rond. Zo te zien was er een nieuwe. En die was nog populair ook. Grappig.

Luna trok haar wenkbrauwen op en keek de jongen aan alsof hij zojuist gezegd had dat hij van Mars kwam.
"Is er iets?"
Hij kon toch niet écht zoveel problemen hebben met normaal praten? Nee toch? Waarom deed hij dan zo vreemd?
"Nee, mijn ouders eh.. dit is mijn eerste weeshuis."
Ze probeerde hem een glimlachje te schenken en richtte zich daarna op het meisje.
"My accent? It's horrible!"
Bah, ze hield van Frans, dat wel hoor, maar Frans Engels.. het klonk vreselijk.

Camille staarde niet expres naar Elainalyn en haar broer, op de een of andere lüllige manier vergat ze altijd haar broers naam. Ze had bijna nooit met ze gepraat waarom wist ze ook niet helemaal, ze was niet bang voor ze ofzo maar toch ze vond ze een beetje vreemd.

Liv glimlachte. "Sorry Noah maar ik had vet erg honger!" zei ze en gaf een lolly aan hem. "KIJK die is aardbei!!" Liv wees naar de vreetplaatding. "KIJK HOEVEEL ER IS VANDAAG!!!" schreeuwde ze bijna.

"JA, maar Liv luister nou ik was je kwijt en toen.. en toen!"
Noah had grote oogjes opgezet en gebaarde nu hevig met zijn armen.
"Ik was je kwijt en toen.. Hallo je moet ook niet zomaar weggaan!"
Met een sip gezicht pakte hij een broodje en hapte er een keer in. "Ik had ook honger hoor!"

"It's not!" lachte Alice. Daarna keek ze naar Liam. "Liam.. waarom praat je zo?" vroeg ze met een droge ondertoon.

Liam keek haar met een scheef hoofd aan. Hoezo 'is er iets?'? Hij deed gewoon eens vriendelijk! Hmpf.
Knorrig at hij verder in stilte. Die Fransen waren echt zo irritant.
Liam werd afgeleid door een gillend meisje. Oh right, het was Liv. Altijd wel wat luidruchtig geweest, vond hij.
Toen zat Alice opeens weer tegen hem te zeuren.
"Hoezo waarom praat ik zo?" Wat was er mis met die meisjes zeg! "Ik doe toch niks?" Opeens was zijn normale snelhied weer terug.

Chris keek op. Een meisje was bij hem komen zitten. Hij glimlachte breed. "Yo!" zei hij vrolijk. "Ik ben Christian. En jij?" nieuwsgierige oogjes priemden richting haar.

"Laat maar."
Luna rolde met haar ogen, schudde haar hoofd en liet haar blik even vallen op twee kinderen van ongeveer 8/9 jaar verderop.
Beetje luidruchtig waren ze, maar het was wel leuk om te zien.
"Praat hij normaal dan niet zo?" vroeg ze, toen ze haar gedachten er eindelijk weer een beetje bij had. Hee, Alice dacht er dus hetzelfde over.

"Sorry Noah het was een ontgelukt!!!" zei Liv verontschuldigend. Ze propte een halve donut in haar mond. "Waar zullen we zitten?!" zei ze druk. "Of moeten we nog meer pakken??"

"Ik heb alleen nog maar een broodje hoor!" antwoordde Noah verontwaardigd.
Meteen pakte hij een bord en begon er allerlei zoetigheden op te leggen. Jum! Hij hield van zoetigheid.. wie niet?
"Nu kunnen we gaan kom!"
Vastbesloten pakte Noah Liv's arm vast en trok haar mee, op naar een tafel.

"Nee, normaal praat hij echt.. veeel sneller. En veel meer." lachte Alice. "Toch LIAM?" zei ze met de nadruk op LIAM!!!

"Heuy, ik ben Adriënne" zei ze. Adriënne keek tevreden naar haar broodje en nam er een hapje uit. Christian zag er aardig uit, erg spontaan. Het was wel moeilijk om zijn leeftijd in te schatten, maar dat kwam ze later wel te weten misschien. Ze keek uit het raam. Hoe zou het zijn als haar vader nog leefde? Vroeger als ze ergens gingen eten moest Adriënne áltijd bij het raam zitten. Met haar broodje in haar hand bleef Adriënne naar buiten staren, met haar benen over elkaar heen.

Camille had nog maar haar halve broodje op toen ze al genoeg had. Ze schoof haar bord met een chagrijnig gezicht van zich af. Ze had niets op haar kamer te zoeken dus bleef ze nog even hier zitten, zo af en toe verlangde ze echt naar een goede vriendin of vriend met wie ze gewoon goed kon praten, ze fronste.

Liam keek Alice met een vreemd hoofd aan. "Waar héb je het in hemelsnaam over?" Hij volgde niet echt. Waarom hadden ze het over zijn snelheid van spreken? Hij had gewoon duidelijk gearticuleerd voor mevrouw Fransmens daar!

Kenichi knikte en draaide zich even ergend om naar de kleine Liv, die de hele eetzaal onderschreeuwde. Hij zuchtte. "Jammer, dat hier ook zulke wezens rondlopen." Hij zuchtte even en streek weer over de linkerhand van Elainalyn. "Hoe smaakt je broodje?"

Liv werd meegetrokken door Noah. "Waar gaan we heen? Hallo ik heb eten bij me hoor en mevrouw Trunzul zegt altijd dat we goed op ons eten moesten passen!" zei ze terwijl ze de korstjes van een plakje brood aan het vernielen was en het gewoon neergooide. "Ik haat korstjes!"

Vragend keek Luna Liam aan, nu wilde ze ook wel weten wat er aan de hand was hoor?
"Waarom praat je niet gewoon normaal?"
Waarom zou hij zo raar tegen haar praten eh? Dat sloeg helemaal nergens op!

"Liam, praat gewoon normaal.. handjes stil en mondje open!" zei Alice. Wat had hij toch? Was hij spontaan hetero geworden? Oh wacht.. dat zou het wel kunnen zijn?
Ze keek achterom en zag de Davistweeling druk rondhuppelen.. en Liv die een spoor van brood achterliet.

Chris grijnsde breed naar haar. "Hoe lang zit jij hier al? Je bent me nog nooit opgevallen. En hoe oud ben je?" vroeg hij, toen ze niets over zichzelf vertelde. Hij trommelde met zijn vingers op tafel. Niet omdat hij ongeduldig was, maar omdat hij iets te doen wou hebben.

"Niet zeuren Liv!"
Snel propte Noah een donut in Liv's mond, zodat ze zich stil zou houden en donuts lustte ze dus dat was geen probleem.
Noah hopte op een stoel en kwam net boven de tafel uit met zijn schouders. Pf, er werd hier ook nergens rekening mee gehouden.

Liam werd zenuwachtig van die twee. Hij werd gewoon aangevallen door meisjes?! "Omdat... Ik wilde gewoon duidelijk praten hoor. Omdat haar Engels misvormd is." Knorrig nam hij een grote hap en knabbelde weer. Uitgebreid.

Stomverbaasd staarde Luna Liam aan.
Hij dacht dat ze het niet begrijpen zou? Hij noemde haar Engels misvormd!? Dat recht had hij helemaal niet hoor.
"Geez, I'm not stupid," bracht ze geïrriteerd uit. Alsof ze Engels niet begreep, pff.

Adriënne keek Christian weer aan. "Ohja, ik ben hier denk ik 4, 5 dagen ofzo? M'n vader is overleden toen ik tien was, m'n moeder was te zwak om ook maar één hand uit te steken voor mijn broertjes of mij, en ehm, ja mijn vriendinnen waren het zat dat ik bij hen kwam logeren, so here I am" zei ze alsof het niet zoveel voorstelde. "Ik ben trouwens 15, en jij?" Ze schatte hem tussen de 17 en 19 jaar.