De eetzaal

Kenichi grijnsde breed toen hij het idee van Lynn hoorde. "Great." Hij glimlachte en pakte Elainalyn's hand weer vast. Finally weer een nachtje met zijn zussie slapen, en met Thim, maar die sliep dan in zijn eigen bed en hij sliep samen in één bed mét Lynn.

((yumyum))

Een enigszins gerust gevoel kroop door Thims buik heen. Met Kenichi en Lynn in zijn kamer kreeg hij vast eindelijk eens een goede nachtrust.

((maar dan moesten ze natuurlijk wel stilletjes doen!))

Lynn keek even naar Kenichi en glimlachte, kneep in zijn hand en keek toen weer naar Thimmy. "Let's do that." Ze had nu al zin vanavond, gewoon omdat het vast gezellig was, Thimmy zou slapen en geen nachtmerrie zou hebben en vooral, weer een nachtje spenderen met haar lieftallige broertje.

Hoewel ze eigenlijk geen honger had was Luna toch maar naar de eetzaal gegaan. Ze had wel doorgehad dat dat verplicht was hier, als ze Thimothy geloven moest tenminste.
Maar goed, ze was hier nu toch dus schepte ze maar een paar frietjes op, pakte ze een glas water en ging ze aan een tafel zitten. Nergens waren mensen te zien die ze kende dus nouja..

Eigenlijk voor het eerst, liep Kenichi zonder Elainalyn de eetzaal binnen. Hij stormde op de Lolly's af en pakte een grote rode lolly en een kop zwarte koffie. Hij nam plaats een paar tafels verder, dan de nieuweling, maar wel met zijn gezicht haar kant op. Ondertussen sloeg hij een krant open en bekeek hij het nieuws.

Waarom wist ze niet, maar zodra Luna het mannelijke gedeelte van de tweeling in beeld kreeg liep ze op hem af. Nu zijn zusje er niet bij was hoefde ze in ieder geval niet mee te maken hoe ze elkaar aan het betasten waren, ofzo.
Ze had echter alweer spijt van haar actie toen ze was gaan zitten, want ze wist absoluut niet wat te zeggen.
" .... Hoi," bracht ze na een tijdje uit. Nou, dat ging goed zeg. Niet.

Kenichi keek het meisje aan. Weer een kans om een vertrouweling te kweken. Hij glimlachte slapjes. "Hoi," zei hij terwijl hij daarna een slok nam van zijn koffie en het meisje aanbleef kijken.

Zoals Kenichi haar bleef aanstaren, zo bleef ook Luna de jongen aanstaren.
Ze had echt geen idee wat ze zeggen moest, of waarom ze überhaupt hier was gaan zitten en het eerste wat uit haar mond kwam was dan ook "Waar is je zusje?"
Ooh woopz, alsof haar dat wat aanging.

Kenichi haalde zijn schouders op. "Don't know," antwoordde hij. Het was niet raar voor hem dat ze om zijn zusje vroeg, ze waren namelijk bijna altijd samen. "Kenichi trouwens, als je niet al alle roddels hebt gehoord die er bestaan."

"Roddels? Welke roddels? Ik heb niks gehoord hoor ha-ha..ha," antwoordde Luna nogal zenuwachtig. Oh jezus waarom begon hij daar dan ook over.
"Ik ben Luna!" ging ze er maar snel overheen.
Jep, het was een slecht plan geweest om hier te gaan zitten.

Oké, ze wist het dus wel. Hij glimlachte even en knikte. "Aangenaam, Luna," zei hij. Daarna begon hij te kloten met de verpakking van zijn lolly.
"Wil je er toevallig ook een?"
Hij pakte een grotere lolly, dan hij zelf had en eigenlijk met moeite reikte hij die naar Luna toe.

Aarzelend pakte Luna de lolly aan, haar ogen strak gericht op Kenichi zelf.
Wie weet wat die opeens zou doen?! Misschien trok hij opeens de lolly terug en zou hij haar hoofd eraf bijten ofzo?? Als dat al kon?!
".. Zijn de roddels waar dan?" vroeg Luna toen toch maar. "Ik bedoel.. niet dat ik het geloof hoor?!"
Oh echt, ze moest echt eens leren acteren.

"Je hebt ze dus wel gehoord." Hij zuchtte. "Maar nee, ze zijn niet waar." Hij knikte. Hij wist niet welke Luna had gehoord, maar de meeste waren niet waar, of gedeeltelijk.

"Huh! Nee! Ik bedoel..!"
Ja hallo, hij moest haar echt niet zo in de gaten houden hoor, pfff.
"Weet je zelf wel welke roddels er door de school gaan?!

"De meeste wel. Maar ze verzinnen zoveel in korte tijd dat ik het niet allemaal bij kan houden. Elainalyn daarintegen komt overal achter." Hij grijnsde even. "Welke heb je dan gehoord?" Hij boog wat naar voren zodat hij dichter bij haar was en keek toen onschuldig naar boven om haar aan te kijken.

"Eh! Ik heb niks gehoord, dat zei ik toch hahaha.. ha-ha."
Oh fuck dit ging echt allesbehalve de goede kant op. Hij moest haar ook niet van zo dichtbij aankijken waar sloeg dat op!
Wat moest ze dan zeggen?
"Ja, ik hoorde dat je nogal close bent met je zusje, as in.. iets té close, snap je?" Yeah right, dát was pas een slecht plan.

"Je bent een slechte leugenaar," merkte hij droogjes op en hij grijnsde even. "Dus... je gelooft ze." Hij knikte. "Logisch..."

"Nee! Niet waar! Dat zei ik al helemaal niet!" verdedigde Luna zichzelf bozig. Oke, ze had misschien wel een klein beetje verraden dat ze roddels gehoord had, maar echt niet dat ze ze geloofde hoor! Ook al was dat misschien wel zo.. het was zijn eigen schuld hoor, moest hij maar niet zo vreemd doen!?

Kenichi zuchtte diep. Met dat wicht viel geen gesprek te voeren. "Mhh, dan niet??" vroeg hij terwijl er in gedachte een mega groot vraagteken boven zijn hoofd stond. Apart, waarom deed ze zo hysterisch? Hij wist het al hoor.

"Hey, jij beschuldigt mij van niks hoor!"
Ja eh hallo, waarom deed hij nou opeens zo vreemd? Alsof het allemaal haar schuld was ofzo, pff. Hij deed zo stom! En hij geloofde haar niet en dat sloeg al helemaal nergens op.

"Doe eens niet zo hysterisch?" zei hij rustig. "Ik beschuldig je nergens van, ik zie gewoon aan je dat je wat hebt gehoord." Hij zuchtte diep. "Maar ach..."

Eh, waar sloeg dit op? Waarom moest zíj rustig doen? Alsof het haar fout was dat hij haar van vanalles en nog wat beschuldigde, pfuh.
"Nee, heb ik niet, dat zou ik heus wel toegeven hoor."
Wacht dacht hij wel niet!

Kenichi stond op. "Ik heb hier geen zin in." Hij pakte zijn krant bij elkaar, het kopje koffie dat leeg was en maakte aanstalten om te vertrekken. "Het was een apart gesprek."

"Hey! Je kunt niet zomaar weggaan! We waren heus niet klaar met praten!"
Ze wist nog helemaal niks meer dan voor ze hier was gaan zitten?! Dat was de hele bedoeling geweest toch? Daarom was ze hier gaan zitten??

'Als jij zo hysterisch blijft doen, net doet of je niks hebt gehoord, terwijl heel dit weeshuis alles heeft gehoord, en ik gewoon aan je zie dat je niet kan liegen, dan ja, zijn we uitgepraat." Hij klonk nog steeds rusitg en kalm en keek het meisje alleen maar aan en zuchtte nog eens diep. Zijn eerste ergenis.