Het Grasveld

Kenichi moest grijnzen om de vraag die Lynn stelde. Hij wist ook precies waarom ze het vroeg, en dat snapte hij ook wel. Toch was het wel fijn dat Liam nu 'normaler' deed ook al was het om de verkeerde reden.

Dawn scheurde het blaadje uit en keek naar twee die net kwamen. Appart, anders dan de anderen. Er kwam een kleine grijns op haar gezicht, ze houd van appart. Ze bekeek de twee en ging wat tekenen. De twee die daar stonden leken erg op elkaar, ze zagen er niet al te vriendelijk uit. Dus je zou beter geen ruzie kunnen zoeken met die twee.

"Nou.. ik doe soms rare dingen. Soms, vlak voor het slapen gaan, moet ik gewoon even een radslag maken! Of een salto uit het raam - dat doe ik alleen in de zomer, want in de winter is de grond buiten zo koud." Chris keek in de verte, en perste zijn lippen op elkaar. Eens kijken hoe lang het duurde voordat ze doorhad dat hij haar maar aan het plagen was.

"Huh?! Echt?! Maar.. ga je dan niet dood?!"
Met grote oogjes staarde Luna de jongen aan, elk woord wat hij tot nu toe uitgebracht had gelovend. "Ik bedoel, van radslagen uit het raam maken! Je slaapt toch op de tweede verdieping.. ofzo? Of de derde.."

"Ach, als je als zeven jarig jongetje wereldkampioen turnen bent geworden is er niet zoveel aan," zei Christian onschuldig. Om je te bescheuren! Wat een goedgelovig meisje! Hij begon zich serieus af te vragen of hij hier misschien mee moest stoppen.. Nah.

"Toen je zeven jaar oud was?! Echt waar! Dat kan toch helemaal niet?!" Wat was dit voor iets vreemds zeg! Hoe kon je nou wereldkampioen worden op je zevende?! Mocht je dan überhaupt al wel meedoen?!
"Mag ik die beker eens zien!" wilde ze met twinkelende oogjes weten. Een zevenjarige wereldkampioen.. wow.

"In mijn leeftijdscatagorie, duh," zei Chris grijnzend. "Sorry, mijn vader heeft de beker laten omsmelten omdat we toen der tijd in een steeg woonden. Van dat gesmolten goud konden we een huis kopen. Jap, puuuur goud." Chris keek haar even met de zelfde twinkelde oogjes aan. Werkte ze serieus mee, of had ze door dat het een grap was?

"In een steeg? Echt?" Met een blik vol medeleven keek ze de jongen aan. "Wat erg.. Maar wat goed dat je de beker had gewonnen!! Ik wist niet eens dat dat kon op zo jonge leeftijd.."

"Achja.. twee maanden daarna brak ik mijn enkel en de dokter vertelde mij dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Gelukkig dartel ik vrolijk rond, maar op hoog niveau turnen gaat niet meer." Hij trok een verdrietig gezicht. Zijn wenkbrauwen trokken iets naar binnen en zijn mond pruilde. "Kijk, de verdrietige blik. V. Komt voor de w." Hij wenkbrauwwiebelde kort.

"Door de W? Echt?"
Daar moest Luna toch wel even over nadenken hoor, hoe kon dat nou aan de W liggen? Nouja, Chris was de expert.. die zou het vast wel weten right? "Hoe kwam je er eigenlijk op dit onderzoek te doen?!"

Chris keek haar even onbegrijpelijk aan. Toen schoot hij in de lach. "Ik zei 'voor'. Je weet wel! u-v-w-x-y-z! Alfabet!" zong Chris vrolijk. "Ach, als je je verveelt kom je op dingen die de wereld zullen verbeteren. Hier na wil ik aan de toon van stemmen gaan werken." Hij knikte beslist.

"OH. Wist ik heus wel," verdedigde Luna zichzelf beledigd.
Hallo hij moest heus niet gaan doen alsof ze dom was hoor! "De toon van stemmen is stom. Uitdrukkingen is leuker."
Pf.

"Maar ik moet toch iets te doen hebben! Noem een uitdrukking die begint met de U." Chris keek weer naar haar opzij.

"Ehh.. Uitgeput?!" Was dat wel een uitdrukking?! Je kon er toch uitgeput uitzien.. ja toch? Hallo wat waren dit voor een stomme vragen!

"Ik kan niet binnen vijf seconden een paar wallen creëren," zei Chris, maar liet toen zijn oogleden iets zakken, en zijn mond een beetje open hangen. Hij steunde met zijn wang op zijn hand en gaapte nep. Toen keek hij weer normaal. "Nu jij!"

"Hallo nee! Kijk hoe druk het geworden is!" protesteerde Luna meteen.
Ze ging zich echt niet zo idioot gedragen zoals Chris zojuist gedaan had?! Ze was hier nog maar net! Mensen zouden nog denken dat ze een handicap had ofzo?!

"Ja? Nou en? Ik doe het toch ook! It's fuuuun!" Chris grijnsde breed en liet zich weer op zijn rug in het gras vallen.

"Ja maar ze zien jou toch al aan voor een idioot!"
Hij zat hier uitgebreid gezichtsuitdrukkingen te oefenen midden in het grasveld, dat was toch ook raar?

"OH! ik ben diep beledigd!" Chris draaide zijn hoofd weg en stak zijn neus hoog de lucht in. Zo, dit was pas een duidelijke uitdrukking. Ahum.

"Heeee ik maakte maar een grapje!"
Beteuterd tikte Luna een paar keer op zijn hoofd. Waarom vatte iedereen hier alles toch zo persoonlijk op? Ze maakte alleen maar grapjes, dat was toch niet zo erg..

Chris grijnsde breed. "Je moet niet zo goedgelovig zijn!" hij keek haar aan. Dit was een heel subtiele hint naar de rest van zijn verzonnen verhalen.

"Eh ik weet niet hoor maar jij doet opeens zo boos! Daar kan ik toch niks aan doen!" verdedigde Luna zichzelf met een pruillipje.
Het was heus niet haar schuld hoor, hij met zijn stomme onderzoek. Ts.

Vertederd keek Chris haar aan. "Rustig, wind je niet zo op. Ik was niet echt boos." Hij grinnikte en plukte weer wat grassprietjes weg.

"Dat kan ik toch niet weten."
Waarom deed iedereen hier toch zo raar. Misschien was de jongen wel echt boos geweest en dan deed zij alsof het nep was. Dat zou pas stom zijn.

"Nee, klopt." Zoals je wel meer niet weet. Chris perste zijn lippen weer op elkaar. "Frankrijk, dus, hm?" Geïntereseerd keek hij opzij naar haar.