Het Sportveld

"En je bent nog nooit betrapt door Kenichi?" Chris zelf had hem nog nooit zien dansen, maar hij was vast goed. Hoewel hij wel erg onzeker leek.

"Een paar keer wel." Liam grijnsde even. "Maarja, dan doe ik gewoon alsof ik niks aan het doen was. Ik weet zelfs niet zeker of hij doorheeft dat ik aan het dansen was." En het zou Liam niet echt iets kunnen schelen als Kenichi het zou weten. Hij was zelf nog honderd keer raarder, dus?
"Maar jij voetbalt dus echt? Of wat?"

"Ja, ik heb een aantal jaar gevoetbald. Maar ik hou sowieso van sporten, dus het maakt me vrij weinig uit wat ik ga doen." Hij grijnsde breed. "Wat voor muziek gebruik je? Welke artiest?"

"Oh vanalles en nogwat." Liam zweeg wijselijk over zijn Britney en Beyonce verslaving. Ahum. "Flo-rida vind ik meestal wel chill om op te dansen." Dat leek hem wel een veilige keuze.

"Ah." In zijn hoofd zocht hij een nummer van Florida. You spin my head right round right round.. Dat was toch van hem? "Waar wil je me leren dansen? Onze kamer of de danszaal?"

Liam keek snel op zijn iPod hoe laat het was. "Mhh, pech. Op dit uur is de danszaal altijd bezet." Hij haalde zijn schouders kort op. "Kamer dan maar."

Chris knikte. Hij vond het allemaal wel best, hoewel het hem niet echt leuk leek als Kenichi binnen kwam en hem uitlachte. Langzaam liep hij achter Liam aan richting de kamer.