De pianokamer

Kenichi liep de pianokamer binnen. En al snel zat hij op de verende kruk en zijn vingers rustte al op de toetsen. Het licht van het enorme raam scheen alleen op de piano en de vingers van Kenichi. Als hemelslicht op hem scheen, begon hij te spelen. Rustig en vol emotie. Hij sloot zijn ogen en hij genoot van de rustige melodieën.

Camille liep verveeld richting de piano kamer, niet dat ze zo mooi speelde veel verder als vader jacob kwam ze echt niet. Nee ze kwam er omdat er vaak niemand kwam en omdat ze ontzettend van muziek hield. Vandaag zat Kenichi er, ze hoorde van buiten af al dat hij ontzettend goed speelde. Ze klopte zachtjes op de deur en keek om het hoekje van de deur. "Vind je het erg als ik even kom luisteren"vroeg ze zachtjes, ze hoopte niet dat hij haar irritant zou vinden.

Kenichi merkte niet eens dat er iemand binnen was en zweefde mee op zijn muziek, toen hij even stopte merkte hij pas de oranje/rode haren op. "Oh," mompelde hij. Daarna glimlachte hij lichtjes en draaide hij zich weer om, klaar om weer te beginnen met spelen.

Camille glimlachte lichtelijk en liep zachtjes de kamer in, richting de grote ramen. Ze ging in een van de kozijnen zitten en keek naar Kenichi die gewoon doorspeelde als of ze er niet was. Ze zette haar tas zachtjes op de grond. Altijd als iemand heel erg geconcentreerd bezig was wilde ze gaan tekenen, dat had misschien ook met haar slechte concentratie te maken, ze probeerde nu alleen te luisteren ze zou hem anders misschien afleiden.

Kenichi die rustig verder speelde, keek soms vanuit zijn ooghoeken naar het 'ginger' schepsel. Hij glimlacte even in zichzelf en stopte toen weer een nummer. "Is het iets?" vroeg hij toen maar. Anders zat ze daar ook maar wat. En hij moest zijn slechte indruk maar misschien wegwerken, zodat ze hem zou vertrouwen en hij makkelijker kon toeslaan.

"huh wat"zei Camille terwijl ze op schrok, "sorry hoor als iemand ergens mee bezig is kan ik er nogal in opgaan ookal doe ik zelf helemaal niets."zei ze glimlachend. "O en ik vond het erg mooi"zei ze met een klein glimlachje, eigelijk had ze maar half geluisterd.

Shy. Ja, dat moest ze wel zijn. Hij glimlachte. "Ik ken het," zei hij zachtjes en rustig. "Heb ik ook als Elainalyn viool speelt." Hij keek het meisje aan en nam toen plaats langs haar, wel op een afstandje, want waarschijnlijk vond ze hem eng.

"Gaaf viool, het enige wat ik doe is tekenen omdat ik me anders dood verveel"zei Camille, als ze eenmaal praatte praten ze vaak wel door ook al vond ze iemand niets, ze wilde niemand echt beledigen ookal deed ze dat wel best vaak. Ze vond het niet zo erg dat hij naast haar ging zitten, hij zag er dan wel uit als een creep ze kon niet weten hoe hij echt was, ze had hem nog nooit gesproken.

Camille glimlachte naar hem, als ze zo met hem praten, niet dat hij al veel gezegd had, leek hij echt ontzettend normaal.

((OOHH SORRY EVEN REAGEREN ))

"Ik teken ook," merkte hij op terwijl hij haar goed bekeek. Haar gingerhaar pastte wel bij haar. Hij perstte er maar even een slappe glimlach uit. "Teken je veel?"

(maakt niets uit ik verveelde me gewoon dood -.-)

"Soms ligt er aan in wat voor bui ik ben, leuk dat je ook tekent"zei Camille met een glimlachje op haar gezicht.

((Ik was dit topic totaaal vergeten hahaha))

Kenichi keek haar aan en knikte. "Ik snap wat je bedoelt, dat heb ik ook." Hij klonk ontzettend rustig en kalm.
Kenichi merkte het tekenblok op dat ze bij zich had (toch?!?!?). "Mag ik eens naar je tekeningen kijken?" vroeg hij terwijl hij haar met een schuin hoofd aankeek. Ze ging hem vast vertrouwen, ja.

(maakt niets uit)

Camille keek naar het teken blok dat uit haar tas stak, ze pakte het en gaf het aan hem. "Ik vind ze niet zo mooi, er zijn vast zat mensen die het veel beter kunnen "zei ze twijfelachtig.

((Ik maak er maar even van dat je schattige tekeningetjes maakt, want zo'n type vind i kcamille wel haha))

Kenichi bladerde rustig door het blok. Tekeningen vol detail, vol fantasie, vol schattige beestjes en elfjes en dat soort dingetjes. "Prachtig detail hier," hij wees naar de tekening en glimlachte. "Je tekent echt erg mooi." De meeste tekeningen waren zwart/wit, maar dat maakte ze niet lelijker, hij hield juist van zwart/wit tekeningen en bij deze tekeningen maakte het zwart/wit nu net iets spannender.

(I agree, ze is het type niet voor horror tekeningen ofzo)

Camille bloosde lichtelijk "dankje wel"zei ze zachtjes, terwijl ze mee keek. "Die is nog niet af, en ik weet niet of ik die wel of niet in zwart wit doe"zei ze fronsend terwijl ze een tekening aanwees.

"Als je het inkleurt met acrylverf, kan het erg mooi worden, maar zwart/wit kan ook erg mooi zijn. Ik heb meestal liever gewoon zwart/wit en anders gebruik ik acrylverf." Hij knikte. Misschien had het meisje niet eens acrylverf, dat had hij namelijk nog niet op de tekeningen gezien.

"Hmm acryl gebruik ik eigelijk nooit, heel soms aquarel of olieverf als ik groot wil werken"zei Camille met een bedenkelijk gezicht"ik vind zwart wit over het algemeen ook mooier alleen bij deze tekening twijfelde ik, wel leuk om een keer iets nieuws te doen"zei ze glimlachend.

"Je mag mijn acrylverf best lenen, als je dat wilt gebruiken," zei hij knikkend. "Ik denk dat dat echt een heel mooi effect heeft op je tekening."

"Das echt super aardig van je "zei Camille lachend. "weetje wat ik me afvraag, waar al die roddels over jou en je zusje vandaan komen, je bent echt ontzettend aardig"mompelde ze.

Kenichi haalde zijn schouders op. "We komen gewoon eng over en zoeken niet veel contact met andere," zei hij. "We zijn liever ook gewoon met z'n tweetjes." Hij knikte even.
"Daarbij zijn de eerste jaren dat we hier waren nogal wat dingen gebeurd." Hij keek haar aan dat hij het daar vooral niet over wilde hebben en dat ze daar niet over door mocht vragen.

"Ik dacht dat jullie behoorlijk veel om gingen met Thim"zei Camille met een glimlach ze had wel door dat hij het er niet over wilde hebben dus zei ze "hmm ik heb alleen de roddels gehoord ik zit hier pas een paar maanden dus niet veel van mee gekregen. Plus roddels doen me niets jullie lijken me gewoon okay" en daarmee was het volgens haar wel klaar.

"Thim is inderdaad wel veel bij ons, maar die was toen ook de enige die ons wel 'leuk' vond en daarom contact met ons zocht," zei hij en daarmee het onderwerp sluitend. "Een paar maanden heh, is het niet om op zulke 'volwassen' leeftijd nog opeens hier naar toe te worden verplaatst?" Hij schatte haar 16/17 en dan werd je meestal toch wel wat volwassener.

"Ik ben net 16 toen ik hier kwam was ik nog 15 en dat vonden ze te jong om me te weigeren"zei Camille grijnzend "en ik vind het hier wel okay dus probeer ik te blijven."vervolgde ze.

Kenichi keek Camille aan en knikte. "Er valt ook niks aan te merken aan dit weeshuis. Als je ziet hoe prachtig afgewerkt hier alles eruit ziet. En zo zo ouderwets." Hij glimlachte.